Dominee Jaap Dronkers: ‘Nooit gedacht dat ik mijn pensioen zou halen’

Dominee Jaap Dronkers is met pensioen gegaan. Hij werd getrakteerd op een warm en intiem afscheid in de Ontmoetingskerk. Als parttimer was hij hoofdzakelijk pastoraal actief in zijn gemeente. Hij stond niet vaak meer op de kansel. Toch was de voorganger ruim twintig jaar verbonden aan zijn gemeente in Hasselt. Een zware ziekte zorgde ervoor hij vanaf 2005 veel van zijn domineeswerk heeft moeten laten. “Ik zie het als een bijzondere genade van God dat hier nog zit. Toen ik zo ziek was, had ik nooit gedacht dat ik mijn pensioen zou halen.”

In zijn huis aan de Dissel, waar hij al sinds 2004 woont, blikt hij terug op zijn lange leven als predikant. Geboren en getogen in Twente verkaste Jaap in 1973 naar Kampen om dominee te worden. “Ik was uitgeloot voor medicijnen. Mijn vader was ook arts. Ja, wat doe je dan? Toen is het in mijn hart gaan leven om theologie te gaan studeren. Dat kwam door mijn laatste jaren op het voortgezet onderwijs. Ik zat op een breed protestants gymnasium en hield van de gesprekken en discussies tijdens de godsdienstlessen. Ik vertolkte daar als ‘vrijgemaakte’ vaak het orthodoxe geluid. De vragen en meningen van klasgenoten heb ik nooit ervaren als een aanval op mijn geloof, eerder als een bevestiging.”

Saksisch
Eenmaal afgestudeerd leidde zijn loopbaan via de Groningse gemeente Wetsinge-Sauwerd naar Nijkerk en weer terug naar het noorden in Hoogkerk. Toen volgde Hasselt, en de eerste zes jaar ging het domineeswerk door met alles wat daarbij hoort. De ‘Saksische’ volksaard in Hasselt was even wennen na Groningen. “In het noorden zijn ze een stuk rechtstreekser in het algemeen. Hier niet, dingen worden vaak eerst samen besproken. Hier vinden ze het moeilijker om conflicten aan te gaan. Als dominee is dat wel een prettig klimaat om in te functioneren.”

Ziekte
De ziekte van Kahler veranderde alles voor Jaap zijn werk en leven. Deze vorm van kanker -die lastig was op te sporen- kon uiteindelijk wel worden behandeld. “Maar ik ben zo ziek geweest. Ik heb langs de rand van de dood gelopen. Maar door geslaagde behandelingen begon ik in 2006 weer met integreren. Maar al gauw werd duidelijk dat ik niet alle kanten van het beroep kon uitvoeren. Ik ben uiteindelijk voor 30 procent goedgekeurd.” Toen ging hij met de kerk nadenken over een goede invulling. “Ik kreeg de vraag wat ik nou het liefst deed. Toen koos ik voor het pastoraat.” Daar heeft hij veel ouderen in de gemeente bezocht en steun kunnen geven. Ook leidde hij nog uitvaartdiensten. “Achter iedere voordeur zijn er dingen die de moeite van het leven laten zien.” Als luisterend oor en tegelijk met het goede nieuws van het evangelie kwam hij in de huiskamers van kerkleden. “Het was uiteindelijk mooi om te specialiseren en ben heel blij dat ik werk mocht blijven doen. Het heeft ook mijn eigen horizon verbreed om te praten met mensen over God. Ook heb ik meer begrip gekregen hoe dingen veranderen in levens van mensen.”

‘Bewaarderig’
“30 mei heb ik ‘afscheid gepreekt’, zoals dat heet. Het was echt bijzonder hoe het einde van mijn werk werd gemarkeerd ”, vertelt Jaap. Normaal gebeurt zoiets in een volle kerk, maar door de geldende coronamaatregelen mochten er maximaal vijftig mensen in de zaal. “Het was nu heel intiem, met allerlei toespraken.” Zijn vrouw verraste hem nog het meest met haar speech. “Ze vertelde hoe zij in mijn tijd in Nijkerk dat domineesleven binnenkwam. Het was heel liefdevol en humoristisch. Mijn werkkamer is niet bepaald een toonbeeld is van opgeruimdheid. Ik ben heel ‘bewaarderig’ en dat kreeg iedereen dus te horen”, vertelt Jaap met een lach.

Hij en zijn vrouw hebben nog even getwijfeld. Verhuizen of niet? “Ik blijf wel midden in mijn voormalig werkgebied wonen.” Toch ziet hij zich voorlopig niet vertrekken uit Hasselt. “Het is ons eigen huis, het is geen ambtswoning, en we wonen hier met plezier.” Jaap heeft momenteel relatief weinig pijnklachten en geniet van wandelen en fietsen in de omgeving. “Wel neem ik nu sowieso zes maanden afstand van al het werk. Daarna ga ik kijken wat ik nog kan betekenen. Er is altijd een groot gebrek aan vrijwilligers.”