W.G. van de Hulst zonder sneeuw, maar met suikerbollen

‘Let it snow’ klinkt vrijdagmiddag door de speakers bij het Oude Stadhuis. Het helpt niet, de opening van het W.G. van de Hulstfestival moet plaatsvinden onder natte omstandigheden. Voor het Stadhuis verzamelen zich steeds meer mensen voor de officiële opening van het festival, dat de vorige keer geannuleerd werd.

Of het nu doorging, was ook spannend. “Bijna net zo spannend als de boekjes van Van der Hulst”, volgens burgemeester Bilder. Hij is blij dat zoveel mensen er de schouders onder gezet hebben, zodat het festival dit keer wel doorgang kan vinden.

En vrijwilligers zijn er genoeg. Ze zijn herkenbaar aan het kaartje op hun jas en doen veel verschillende dingen. De een verkoopt tickets, de ander leest een hoofdstuk voor en weer een volgende bemand een kraam. Die staan opgesteld in de Hoogstraat en de Nieuwstraat.

In een van de leegstaande panden aan de Hoogstraat is een voorstelling. De ‘hofmaarschalk’ nodigt mensen op straat uit om de voorstelling bij te wonen. Binnen blijkt de bakker van de Soete Suikerbol druk bezig met het inpakken van 100 suikerbollen. “Die zijn voor de koning”, vertelt hij aan de bezoekers om daarna te vertellen hoe dat het vorige jaar ging.

Het overbekende verhaal van de bol met de dennenappel volgt, onderbroken door de pinnige vrouw van de bakker. Zij maant hem tot spoed: “Opschieten!” De hofmaarschalk blijkt elk moment te kunnen arriveren.

Het staat haar niet aan dat het binnen zo’n rommeltje is. “Rechtop zitten”, dwingt ze de bezoekers. Even later is ze weg en probeert de bakker het te vergoelijken. “Ze bedoelt het goed hoor, maar ze houdt van netjes en schoon.” Een man in de zaal heeft er geen moeite mee. “Ik herken het wel.”

Zo levensecht als de voorstelling is, zijn ook de zoete suikerbollen. Als de bakker er dan eindelijk honderd ingepakt heeft, laat hij kinderen tellen. Als het getal blijkt te kloppen, mogen ze er nog eentje proeven. “Lekker zijn ze hè!”