Het Zwartewaterland-gevoel van Johan Snel

De Actueel-sites zijn deze zomer op zoek naar het ‘Zwartewaterland-gevoel’ van inwoners. Ook Johan Snel, eigenaar van d’ Olde Soldoat in Genemuiden, wilden we daarover graag spreken. De horecaman wilde echter liever zelf zijn gedachten verwoorden. Dat deed hij door het werk van Jacques Brel naar Zwartewaterland te verplaatsen.

Wanneer de kabels van de veerpont strak gespannen staan.
En over het zwartewater de witte koppen gaan.
Wanneer de harde wind het riet doet kraken.
En donkere wolken slagregens laat braken.
Wanneer het woeste water niet met zich laat paaien.
En daarom de vele gemalen overuren draaien.

Dan vecht mijn land, mijn Zwartewaterland

Wanneer politiek denkt een doordachte afweging heeft gemaakt.
En evengoed hard en meedogenloos wordt afgekraakt.
Wanneer de snijdende wind van eigenbelang onze kernen splitst.
En er toekomstig niet op saamhorigheid word toegespitst.
Wanneer onze drie kernen nooit zullen samengaan.
Wanneer we niet meer hopen op een gezamenlijk voortbestaan.

Dan huilt mijn land, mijn Zwartewaterland

Wanneer onze boeren oogsten op gedroogde weiden.
En grutto’s driftig laag scheren om indringers te bestrijden.
Wanneer toeristen passeren onze trotse landerijen.
En ze zittend op terrassen geniet van heerlijke proeverijen.
Wanneer witte wolken poseren aan blauwe luchten.
En een zomerbries waait door al onze gehuchten.

Dan lacht mijn land, mijn Zwartewaterland.

Wanneer ik loop op boerendijken die stil vertolken mijn geboortegrond.
En turend over polders zie onze Hanzestad in de morgenstond.
Wanneer het kleine klooster haar knotwilgen groots laat zien in het ochtendgloren.
En de stad aan het water blinkt, en burger zich laat voelen als uitverkoren.
Wanneer de overkant me langzaam van thuis laat dromen.
En waar pont en veerman me brengen naar teruggekomen.

Dan straalt mijn land, mijn Zwartewaterland!