Het Zwartewaterland-gevoel van Yvonne Kisjes

De Actueelsites gaan deze zomer op zoek naar het ‘Zwartewaterland-gevoel’. Bestaat dat, hebben mensen dat en wat is dat dan? Waar denken ze aan bij Zwartewaterland en waar komen ze graag? We gaan op bezoek bij bekende en minder bekende inwoners van Zwartewaterland. Vandaag de tweede: Yvonne Kisjes, bekend van: ja, waar niet van eigenlijk?

“Ik heb helemaal geen Zwartewaterlandgevoel”, lacht Yvonne Kisjes. “Ik zeg nog steeds dat ik uit Hasselt kom maar in Zwartsluis woon.” De geboren Hasseltse moest 35 jaar geleden door haar huwelijk verhuizen naar Zwartsluis.

“Ik wilde hier helemaal niet heen”, vertelt ze. Haar man Albert werkte toen al bij de buitendienst en had ook strooidiensten. “We wilden in Hasselt gaan wonen, maar dan moest hij van Hasselt naar Zwartsluis als het glad was. Dus we moesten in Zwartsluis gaan wonen.”

Toch zal Kisjes niet zeggen dat ze er spijt van heeft. “Ik moet zeggen: ik heb het hier nu prima naar de zin en voel me gewoon een Hasselter die in Zwartsluis woont.” En het is haar ook goed gelukt om te aarden in de waterplaats.

Ze is voorzitter van de buurtvereniging ‘de Moerasvogel’. Ook bij andere verenigingen rolde Kisjes in het vrijwilligerswerk. Ze is betrokken bij de bingo en de Oranjevereniging. Binding met Hasselt hield ze door 39 jaar in het bestuur van de badminton daar te zitten. “Ik ben nu ook invalvrijwilliger bij de soos. Het is lastig om overal mensen voor te krijgen, bij DESZ zijn we ook wanhopig op zoek naar mensen. Steeds minder mensen hebben tijd en zin.” En ze helpt ook bij het organiseren van de Wandelvierdaagse. “Ik heb een hekel aan lopen, daarom organiseer ik het ook”, schatert ze.

Voor de organisatie daarvan maakte ze laatst een ronde met Gert Moeken en belandde in Zwartewatersklooster. “Dat vind ik wel een prachtig plekkie, met dat kerkhof.” Het mag dan net buiten de gemeentegrens liggen: Zwartewater zit er (zeker voor het gevoel) wel in. Het ligt ook tussen de kernen Hasselt en Zwartsluis. “Ik ben wel blij dat Hasselt, Genemuiden en Zwartsluis bij elkaar gekomen zijn”, zegt Kisjes. “Ik vind dat wel een drie-eenheid.”

“En daar zit je dan, 35 jaar verder”, glimlacht ze. “Je wordt nooit een Sluziger hoor. Ik voel me nog steeds een Hasseltse en ik zeg köppien en skötteltien in niet koppien en schoteltien.” Die verschillen in taal op fietsafstand maakt haar nog weleens aan het lachen. “Ze zeggen hier ook het locht in plaats van het licht.”

Kisjes komt ook regelmatig in Genemuiden. “Daar ga ik naartoe voor de Action en de Kruidvat. Kijk, ik wil ook wel wat boodschappen in Hasselt doen, en natuurlijk kom ik er graag.
Maar het parkeren is er wel een probleem.”

In Genemuiden is de familie Kisjes ook niet onbekend. “Door oude Genemuider klasgenoten die je nu weer op Facebook tegenkomt. Ze reageren vaak op alle idiote en rare dingen die ik meemaak en op facebook zet. Hartstikke leuk.”

Ze roemt de initiatieven die er Zwartewaterlandbreed zijn. “Het Watermuzefestival bijvoorbeeld. Ik vind het fantastisch, al die initiatieven die gewoon door particulieren opgezet worden.” Het houdt haar ook in de gemeente. “Ik zou nooit in de grote stad willen wonen. Hier ligt niet iemand hier drie maanden dood in een huis. Dat is het voordeel van de sociale controle, die ervaar ik echt niet als storend.”

Weg uit Zwartewaterland gaat Kisjes dan ook echt niet. “Ik zou niet meer terug willen verhuizen naar Hasselt. Maar ik moet wel in buurt van mijn kinderen en de toren van Hasselt zijn.”