Zo vader, zo dochter (Column Gert Mooiweer)

Zoals ik de vorige keer al schreef dat ik mijn opvolgster zou voorstellen voeg ik nu de daad bij het woord. Met trots presenteer ik…. Wie is eigenlijk de dochter van Gert?

Ik ben Cheyenne de jongste dochter, woon samen met mijn man en twee zoontjes in Hasselt. Toen ik klein was liet mijn vader mij altijd geloven dat ik geadopteerd was en wel uit de Efteling. Ja echt, tot mijn achtste heb ik dit gelooft. Ik was een laaf uit het beroemde Lavenland. De grapjes en fantasierijke verhalen krijg ik van kleins af aan al mee. Toen ik voor de keuze stond om een beroeps leerweg te kiezen kon ik dat niet. Ik koos uiteindelijk voor onderwijsassistent. De boeken werden besteld en op de avond voor de introductiedag zei pa: kom eens even bij mij zitten. Het was al twaalf uur ’s nachts hé, maar dat maakte op dat moment voor hem niks uit, want hij wist; dit is niet wat ze wil.

De vraag werd gesteld of ik zeker wist dat ik die opleiding wel echt zou willen doen. Hoe goed kende hij zijn dochter? Verrekte goed want ik barste in tranen uit en vertelde dat ik het toch niet wilde. Hij zei: ik zie jouw eerder in de horeca gaan. Na een heel goed gesprek ben ik gaan slapen en ‘s morgens vroeg zijn mijn ouders gaan bellen met school om het om te zetten van onderwijs naar horeca. Ik heb de 4-jarige koksopleiding afgerond en werd leiding gevende in de keuken van een restaurant. Ik heb met veel plezier 10 jaar in de horeca gewerkt en daarna nog 4 jaar in de catering.

In de coronaperiode was er minder werk voor mij waardoor ik steeds meer klusjes voor mijn vader ging doen. Pa zei altijd: als ik stop, dan stop ik. Ik ga het niet verkopen.

Hoe mooi is het om families te kunnen begeleiden in moeilijke periodes tijdens het verlies van een dierbare. Door corona heb ik in een korte tijd veel gezien, geleerd en hebben wij het meerdere keren er over gehad hoe ik het zou vinden om ooit de zaak over te nemen. Telkens nadat we het hadden besproken dacht ik er veel over na.

Kan ik het wel en is het iets voor mij? Steeds meer en meer nam pa mij mee in het proces van het begeleiden van families. Waar hij eerst altijd tegen de familie zei; nee ze gaat het niet overnemen – ze jankt nog harder dan jullie – vertelt hij nu trots dat ik over 6 jaar zijn pensioen ben. Na de geboorte van mijn eerste zoontje hebben we definitief besloten dat ik zijn pensioen word. Ik ben trots dat hij mijn vader is en hoop dat ik hem ook trots kan houden.