Henri blikt terug op 33 jaar brandweerwerk bij zijn afscheid

Henri thuis met geopend plakboek en medailles voor al de jaren dienstverband

“Elke foto heeft een verhaal.” Henri Joling zit thuis aan de eettafel en bladert door een van zijn vele logboeken. Vanaf het moment dat hij in 1990 aantrad als brandweerman in Hasselt noteerde hij elke uitruk -2938 in totaal- soms voorzien van foto’s of uitgeknipte krantenartikelen. We staan stil bij verschillende momenten omdat hij na 33 jaar afscheid neemt van het korps. Vorige week werd hij al verrast met een mooie actie van zijn collega-vrijwilligers. Per november draagt hij geen pieper meer in de broekzak en vrijdag is de afscheidsborrel.

Henri is zestig en mocht nog een paar jaar door als brandweerman. Jarenlang deed hij het belangrijke werk vol overgave. Toch koos hij ervoor om nu te stoppen. Henri: “Ik vind het nog altijd mooi om onderdeel van de brandweer te zijn. Maar ik moet toch door zware keuringen, en bij- en omscholen hoort er ook bij. ’Henri heb je daar nog zin in’, vroeg ik mezelf af. Nee, het is mooi geweest en het lijf wordt ook wat strammer. Daarom wilde ik de eer aan mezelf houden.”

Sterfgevallen

Hij werkte 33 jaar geleden voor de gemeente bij de plantsoenendienst toen hij door brandweerman Pekkeriet gepolst werd. De voorwaarden waren goed. “Ik woonde vlakbij de kazerne, werkte in Hasselt en stak altijd al graag de helpende hand uit. Mij werd natuurlijk ook goed duidelijk gemaakt dat ik met nare omstandigheden te maken kon krijgen. Pekkeriet had toen zelf zo’n tien jaar geen dodelijke slachtoffers meegemaakt in zijn werk.”
Henri werd wel direct met de heftige kant van het reddingswerk geconfronteerd: “Ik was nog maar drie maanden bij de brandweer actief en had toen al drie sterfgevallen meegemaakt.”

Henri bleek aardig bestand tegen het leed, en ging het bepaald niet uit de weg. Na twee jaar ging hij namelijk ook als duiker aan de slag en volgde een pittige opleiding. Hasselt beschikte toen nog over een eigen duikploeg. “Ik ben 16 jaar duiker geweest, dat was een heftige tijd.”
Het duiken brengt hem dan ook bij een indrukwekkende ervaring uit 2002. “Het was op een vroege zondagmorgen, en we ontvingen een melding van een ongeval op de A28. Dus wij reden over de Vaartweg richting de Lichtmis. Ander hulpdiensten waren ook opgeroepen. In de bocht bij ’t Rakje zagen we onderweg de eerste brandweerauto geparkeerd, ik zat in de tweede. ‘Maar de melding was toch A28?’. Toen bleek dat er een politieauto in het water was geraakt, onderweg naar hetzelfde ongeval op de snelweg. Henri dook met andere duikers in het water. “We konden één van de twee agenten redden, de bestuurder heeft het helaas niet overleefd.”

Duif in nood

Naast het leed zijn er ook genoeg grappige momenten geweest tijdens uitrukken, Henri deelt die graag. “We kregen eens een melding, we hadden toen een pieper met spraakfunctie: Duif in de boom. Dus ik naar de kazerne. ‘Die vogels horen toch in de boom?’ zeiden we tegen elkaar. Maar we zijn er voor het redden van mens en dier, dus wij op pad. We kwamen aan bij een kastanjeboom in de Ridderstraat. In een achtertuin bij het Zwarte Water hing die duif met zijn pootje verwikkeld in een vissnoer. Wij met een hoge ladder omhoog en tijdens de pogingen het beest los te maken valt het vervolgens met snoer in het water. Dus hup, het water in en vervolgens naar dierenarts Eekhof gebracht.” Daar werd de duif uit zijn hachelijke situatie bevrijd. “Daar zijn we al met al zo’n 2,5 uur druk mee geweest”, zegt Henri lachend.

Al die 33 jaar werd Henri gesteund vanuit zijn gezin en directe omgeving. Henri: “De familie moet er wel achter staan. Ik ontmoette mijn vrouw Ria toen ik al brandweerman was. Zij heeft mij altijd goed geholpen dit werk te doen. Ook de buren waren belangrijk, zeker toen mijn kinderen jong waren. Als ik de deur uitrende, waren een paar handgebaren voor hen al genoeg om te weten dat zij even op de kinderen moesten passen.”

Krap bezet

Zeker nu hijzelf het korps verlaat, wil hij ook heel graag aandacht voor het werven van nieuwe brandweermannen en -vrouwen (!). “Wij krijgen nog steeds nieuwe mensen gelukkig, maar we zitten al jaren krap. Vooral de beschikbaarheid overdag is een probleem. Dus bij deze doe ik graag een oproep aan iedereen die overdag in Hasselt is, om na te denken om bij de brandweer te komen.”

Vrijdag werd Henri verrast door het Hasselter korps dat hem kwam ophalen in de sporthal waar hij werkt. “Dat was mooi. De oudste die erbij was is 82, de jongste 18. In totaal heb ik met 64 mensen gewerkt.”
Henri ziet niet op tegen het leven zonder brandweer. “Ik ben een bezige bij, ik houd mezelf altijd wel bezig; bankhangen is niets voor mij.”