Tuinstra blikt terug: ‘ken oprecht het woord gezeur niet’

Eind juni draagt Nico Tuinstra zijn praktijk over aan zijn opvolger Robert van Kleef

Het is hier mooi geweest, ik prijs me gelukkig.” Nico Tuinstra is bijna huisarts af en blikt alvast terug op de bijna 30 jaar dat hij zijn praktijk draaide aan de Hoogstraat. Het was een periode waarin veel veranderde voor huisartsen; van allround-eenpitter naar een brede samenwerking in de regionale huisartsenpost. Tuinstra: “Ik hoop dat mijn patiënten mij herinneren als een arts die nabij was. Niet als een dokter die precies weet hoe het allemaal zit.” Patiënten zijn ook nooit te veel voor hem geworden: “Ik ken -oprecht- het woord ‘gezeur’ niet. Ooit kreeg ik in een dankbriefje deze treffende tekst te lezen: Geneeskunde, is soms genezen, vaak verlichten, maar altijd troost bieden.”

Het interviewverzoek lag er al even. Maar Tuinstra had meer tijd en ruimte nodig om een afscheidsinterview te geven als toekomstig pensionado. Eenmaal op de ‘spreekstoel’ in de zonovergoten tuinkamer -naast de praktijk in Hoogstraat- spreekt hij bevlogen over zijn werk in Hasselt.

“Mijn vrouw Hittsje en ik maakten een gouden landing hier aan de Hoogstraat.” Direct vanaf het begin voelde hij zich thuis hier met zijn gezin. Tijdens zijn opleiding werkte hij al in Zwartsluis en daarna was hij veel als waarnemend arts actief in de regio. “Daarom belde mijn voorganger Ger Bakker mij op in augustus ’92: Of ik zijn praktijk wilde overnemen.” Tuinstra hoefde niet lang na te denken over dat verzoek en op 11 januari 1993 startte hij zijn praktijk in Hasselt.

Hij kreeg het doktersvak met de paplepel ingegoten in het Friese Wolvega waar zijn vader huisarts was. Ook zijn oudere broer trad in de voetsporen van de pater familias. “Hij nam de praktijk ook over van onze vader. Het ‘eerste geboorterecht’ was voor hem.” Een prima ontwikkeling vertelt Tuinstra. “Ik ben heel blij dat mijn broer de praktijk van onze vader heeft overgenomen. Ik vond voor mijzelf dat het te hoge verwachtingen met zich meebracht. Hier in Hasselt ben ik gewoon gestart zoals ik ben, zonder dat mensen mij vergeleken met mijn vader.”

Tot de dag van vandaag is Tuinstra blij met zijn keuze voor het vak en zijn werkplek. “Op de middelbare school wist ik al dat ik huisarts wilde worden. Het spreekt mij aan dat ik ‘nodig ben’ en dat mensen hun zorgen met mij kunnen delen. Ik vind het totale pallet van het huisartsenwerk schitterend.” Zijn werk als allround-gezinsarts in een niet al te grote gemeenschap is precies wat hij voor ogen had. “Ik zou ook geen huisarts in een grote stad kunnen zijn. Ik heb behoefte aan kleinschaligheid en gebondenheid.”

Balans
Tuinstra en zijn Hasselter collega’s hebben lang gewacht om zich te verbinden aan de regionale huisartsenpost. Vereiste was onder meer om te stoppen met verloskunde. “De tijd dat ikzelf nog assisteerde bij bevallingen was een heel mooie tijd. Een van mijn heerlijkste herinneringen aan mijn werk gaat daar ook naar terug: Het was heel vroeg in de ochtend op een mooie lentedag in het Hasselter buitengebied. Ik had net geholpen bij de geboorte van een nieuw mensenleven. Dat was goed gegaan en dus liep ik naar buiten op een boerenerf met opgaande zon, een overweldigend gelukkigmakend gevoel.”

De intensivering van alle zorg, met weekenddiensten in een kleine poule en de verloskunde maakte het werk steeds intensiever. Tuinstra noemt de omschakeling naar de huisartsenpost een moment van ‘gemis en opluchting’. Naast het gemis van het verloskunde-werk was ook de samenwerking met zijn Hasselter collega’s altijd prettig. “We losten het hier altijd goed op met z’n drieën.”

Ongeacht de werkwijze domineerde het werk altijd het leven van Tuinstra. Maar van meet af aan wilde hij het wel anders aanpakken dan zijn vader: “Hij heeft nooit aan het voetbalveld bij mij gestaan. Die onbalans tussen werk, leven en gezin wilde ik voorkomen. Ik heb altijd mijn kinderen naar school willen brengen bijvoorbeeld.” Ondanks die inzet heeft ook hij offers moeten brengen. “Mijn dochter Marjolein was een keer jarig en ik kon er niet zijn die dag. ‘Het geeft niet, hij is te druk met werk’, had Marjolein gezegd, vertelde mijn vrouw later.” De tranen springen de vertrekkende huisarts in de ogen als hij daarover vertelt. Treffend is het dat diezelfde dochter inmiddels hetzelfde pad bewandelt als haar vader en ook huisarts is.
Tuinstra prijst zijn vrouw Hittsje voor alles wat zijn heeft verzet binnen praktijk en gezin om toch zoveel mogelijk de balans te bewaken. “We deden hier thuis en in de praktijk álles samen. Zij was sterk op in ‘front office-werk’ en zij wist mij heel goed te activeren om van alles te doen; zij hield altijd het overzicht.”

vervolg artikel onder de foto

5 Uur Show
Een levensfase afsluiten gaat vaak gepaard met anekdotes. Nico Tuinstra gaat terug naar de afsluitende zaterdag van het Euifeest in de jaren ‘90. “Ik had dienst die dag en een vrouw wenste te bevallen tijdens de optocht die ochtend. Zij woonde ook nog binnen de ring van die optocht. En die stoet was ook echt belemmerend voor mij, want ik kwam er niet door. Dus ik zette de auto aan de kant en pakte gauw een geparkeerde fiets die niet op slot stond. Zo fietste ik dus hard met mijn bevallingskoffer langs de wagens en het publiek. Het was uiteindelijk een prima bevalling. En die fiets heb ik uiteindelijk bezorgd op het politiebureau met uitleg erbij.” Het terugbrengen bij de politie haalde de krant wat weer zorgde voor een belletje vanuit Hilversum. “Ze wilden me hebben in De 5 Uur Show om mijn verhaal te doen, maar dat is niets voor mij en heb vriendelijk bedankt.”

Datzelfde Euifeest haalt de scheidend huisarts ook aan als een sterk verbindend gebeuren dat hij waarneemt. “Hasselt bestaat in mijn beeld uit verschillende eilandjes. Tijdens Euifeest zie ik de verbinding tussen verschillende groepen.” In de nagenoeg drie decennia dat Tuinstra in Hasselt woont is hij zich absoluut thuis gaan voelen: ”Ik ben inmiddels wel een Hasselter geworden vind ik, al ben ik sociaal niet hoog betrokken.”  Bij zijn kerkelijke gemeente (red. Ichtuskerk) voelt hij zich wel verbonden en zal hij na zijn pensioen ook vrijwilligerswerk verrichten. Ook wil hij in Hasselt blijven wonen en het liefst nog wel even in zijn huidige woning. “Wij vinden dit huis eigenlijk te groot, maar het is zo heerlijk opgedeeld.”

Los van toekomstig werk in de kerk wil Tuinstra vooral even de tijd nemen om te ‘freewheelen’. “In mijn tijd als arts heb ik nooit tijd gemaakt voor hobby’s.” Hij heeft wel een klein wensenlijstje opgebouwd. Ik werd in Italië gegrepen door een Christus-afbeelding. Het lijkt mij mooi om dat in glas-in-lood na te maken. Daarnaast wil ik ooit nog een keer meezingen in een uitvoering van de Matthäus Passion.

1 juli opent opvolger Robert van Kleef zijn praktijk.