Bekeuring (column Enrico Kolk)

Ik zal het maar meteen bekennen: ik ben stout geweest. Ik hield mijn mobiel in de hand achter het stuur van de auto, terwijl ik reed. Dom en fout, ik geef het direct toe.

Als journalist kun je niet altijd alles plannen, zo bleek gisteren wel weer. Om half 12 kreeg ik de eerste signalen dat er iets loos was, maar het was een zwak signaal. Om half 2, ik was nog aan het werk op het industrieterrein van Genemuiden, zette één woord via WhatsApp de hele dag op z’n kop. Een simpel appje van Erik Driessen: coalitiebreuk.

Wat er toen volgde was een achtbaan. Ik trok m’n jas aan, stapte in de auto en reed weg. Mijn telefoon nog in de handen. Dat was niet het beste idee van de dag. Naast een effect op de verkeersveiligheid had dat ook gevolgen voor mijn portemonnee.

Ik werd, zonder dat ik het doorhad, binnen een halve minuut gesnapt door onze vrienden van de politie. Ze achtervolgden mij naar huis, waar ze de toeter moesten gebruiken om mij ervan te gewissen dat ik even terug moest komen.

Pas toen zag ik de uniformen en drong tot me door dat het weleens een dure dag kon worden. En dat was inderdaad het geval: de dienders hadden gezien dat ik mijn smartphone had gebruikt achter het stuur. Wat volgde was eigenlijk best een leuk gesprek. Zo kan het dus ook. Dat neemt natuurlijk niet weg dat die brief van het CJIB à 240 euro gewoon gaat komen.

Daarna kon de mallemolen gaan draaien. Ik mag dan met ingang van dit jaar gestopt zijn als verslaggever bij de raadsvergaderingen, voor het laatste nieuws ben ik nog zeker in. Ruim dertig telefoongesprekken volgden in de uren na half 2.

Gelukkig zat ik toen niet meer achter het stuur. Zowel mijn bed, de bank binnen, de bank buiten en zelfs de douche fungeerden als werkplek. Hart voor de zaak, zullen we maar zeggen. Qua telefoongebruik achter het stuur kan het effect hebben, maar een bekeuring stopt het kloppende hart voor het nieuws zeker niet.