Het Zwartewaterland-gevoel van Sienke van der Steege

De Actueelsites gaan deze zomer op zoek naar het ‘Zwartewaterland-gevoel’. Bestaat dat, hebben mensen dat en wat is dat dan? Waar denken ze aan bij Zwartewaterland en waar komen ze graag? We gaan op bezoek bij bekende en minder bekende inwoners van Zwartewaterland. Vandaag de vierde: Sienke van der Steege, bekend van De Driester, de kranten en misschien ook wel een beetje onbekend.

“Ik fiets weleens een rondje Zwartewaterland”, vertelt de Kamperzeedijkse Sienke van der Steege. “En dan ga ik in Zwartsluis en Hasselt even zitten. In Genemuiden niet, want dan ben ik nog maar net onderweg.”

Ze voelt zich geen Zwartewaterlander, maar een echte Zeedieker. Terwijl ze daar niet geboren is: “Ik ben geboren in Mastenbroek, waar nu Stadshagen ligt.” Door haar man kwam ze naar de Kamperzeedijk. “En ik ga er nu niet meer vandaan.”

Genemuiden kent ze op haar duimpje: ze is er krantenbezorgster. “Ik heb alle wijken al weleens gehad. Maar ik denk niet dat de mensen me kennen, ik ben er altijd in het donker”, lacht ze.

Verder is ze toch vooral op de Kamperzeedijk te vinden. “Een poosje terug ging ik weer een rondje fietsen en bleek de pont uit de vaart. Toen moest ik in Genemuiden eten bij de snackbar, dat was de eerste keer dat ik in Genemuiden gegeten heb.”

Sienke en haar inmiddels overleden man kozen bewust voor het wonen aan de Kamperzeedijk. “Een klein dorpje, waar het nog ons kent ons is. Roddelen bestaat er volgens mij ook niet, we hebben geen leugenbankje.”

De Kamperzeedijk is een hechte gemeenschap, vindt ze. “Ben je ziek, dan komen ze bij je langs. Laatst waren er twee sterfgevallen, dan loopt iedereen uit om te condoleren. En toch lopen we niet zomaar de deur plat voor een kop koffie. We zijn goed met elkaar, maar laten elkaar wel vrij.”

Ook Kamperzeedijk kwam bij de herindeling onder de vlag van Zwartewaterland. “Ik kan niet zeggen dat er wat veranderde voor ons. Hasselt en Zwartsluis hoorden bij Genemuiden. Maar ik heb nooit een Zwartewaterland-gevoel gehad.”

Ze zou zich in de grote kernen ook niet thuisvoelen, denkt Sienke. “Het grote van de kernen, ik kan dat niet goed overzien. Ik ben opgegroeid in een klein dorp en ik mag graag weten wie wie is, dat lukt niet in Genemuiden.”

Op de Kamperzeedijk zelf is ze een bekend gezicht, ook al voordat ze, jawel, in Hasselt, een koninklijke onderscheiding opgespeld kreeg. “In de raadzaal, waar ook mijn dochter getrouwd is. En ik moest daar ook mijn rijbewijs verlengen. Dat is een onderdeel van de gemeente, maar ik heb er verder niks mee.”

Dat geldt ook voor de politiek. “Ik ben een doener en geen prater. De politiek is: we zullen het nog eens bekijken. De woningbouw bijvoorbeeld, dat is een gebed zonder einde. Kan er niet wat daadkrachtiger gewerkt worden? Dat vind ik heel lastig.”

Nee, laat Sienke dan maar mooi aan de Kamperzeedijk. “Aan de Schaapsteeg kun je gewoon even tot rust komen. Daar heb je geen auto’s, geen mensen. Gewoon lekker zitten en de boel de boel laten.”

Tot rust komen kan ze ook op de orgelbank. “Daar zouden mensen in Genemuiden me wel van kunnen kennen, ik ben organist in de gereformeerde kerk.” En gelukkig, vindt ze, is die er niet op de Kamperzeedijk. “Dat was niet goedgekomen. We hebben een school, dan moet je geven en nemen. Met een school wil dat wel, maar met een kerk minder.”

Die zorgt dan ook niet voor een scheuring in het dorp. “Dat is heel bijzonder, in het dagelijks leven gaat iedereen normaal met elkaar om. De een gaat zondags twee keer met een hoed, de ander gaat niet. Maar in het dagelijks leven maakt dat niet uit. En status kennen we aan de Kamperzeedijk niet. Ieder kan zijn wat hij is. Wil je op klompen lopen, dan loop je op klompen. Wil je op sokken lopen, dan loop je op sokken. Ik ben blij dat ik op de Kamperzeedijk woon.”