Jubilerend fanfare-duo nog lang niet uitgeblazen

Joop Schuring (l) en Arie Frederiks (r)

Niet eerder werd binnen de gelederen van Hasselts Fanfare iemand gehuldigd die 70 jaar lang lid is van de vereniging. Joop Schuring valt deze bijzondere eer te beurt. Als bugelspeler en oud-voorzitter/bestuurslid heeft hij heel veel voor de muziekvereniging betekend. Zijn ‘pupil’ Arie Frederiks -60 jaar muzikant- werd samen met Schuring en anderen tijdens de nieuwjaarsreceptie in de bloemen gezet onlangs. Schuring en Frederiks, twee mannen die zowel in muzikaal als organisatorisch opzicht veel hebben gedaan voor Hasselts Fanfare. Samen halen ze herinneringen op en vertellen ze over een stuk muziekgeschiedenis van Hasselt.

Het is geen standaard duo-interview moet vermeld worden. Vooral Arie Frederiks (1948) zal in het gesprek het woord voeren. Al herstelt Joop Schuring (1941) redelijk goed, als gevolg van een hersenbloeding vorig jaar is hij in zijn spreken beperkt geraakt. Het musiceren heeft hij gelukkig weer op kunnen pakken en hij heeft de stille hoop ook weer als bugelist zijn rentree te maken in verenigingsverband.

Maar aan Frederiks heeft Schuring een zeer geschikte woordvoerder. Duidelijk wordt dat de twee, sinds ze elkaar leerden kennen begin jaren ’70, steevast harmonieus hebben opgetrokken. “Hebben wij ooit echt meningsverschillen gehad Joop?” Ze denken beiden even diep na, kijken elkaar aan en schudden nee. “Wij zitten op dezelfde golflengte. Joop is toch wel een beetje mijn voorbeeld”, vertelt Frederiks verder. “Hij is een stukje ouder dan ik, is vaak mijn vraagbaak, en ik heb heel veel van hem geleerd zowel muzikaal als organisatorisch. Joop had vaak de ideeën, ik zette dat dan op papier.”

Joop Schuring kwam in 1948 bij ‘de muziek’. “Als je breuken had gehad op school, dan kon je maatsoorten herkennen en mocht je bij de fanfare”, licht Frederiks toe. Schuring ontwikkelde zich geleidelijk tot een belangrijke bugelspeler in het korps. Ook op bestuurlijk vlak heeft zich tientallen jaren ingezet, waarvan een lange tijd als voorzitter.

Arie Frederiks vestigde zich in Hasselt in de lente van 1971. Komend vanuit Westenholte verruilde hij Muziekvereniging Excelsior voor Hasselts Fanfare. Met zijn euphonium is hij vanaf toen tot de dag van vandaag een waardevolle muzikant binnen de vereniging. Bovendien trad Frederiks ook al gauw toe tot het bestuur waarvan 35 jaar als secretaris. “Al met al ben ik meer tijd kwijt geweest aan bestuurswerk dan musiceren”, vertelt de Zwolse Hasselter die nog steeds in het bestuur zit. “Onze vrouwen, Tineke en Riekie, hadden we altijd achter ons staan. We waren veel avonden van huis. Zonder hen konden we dit niet doen voor de vereniging. ”

Gezamenlijk hoogtepunt was het bereiken van de vaandelafdeling -een soort eredivisie binnen de fanfarewereld (red.)- waarin Schuring en Frederiks een mooie tijd mochten meeblazen. Frederiks begint te glimmen bij de gedachte aan Schuring toen de promotie een feit was. “Joop sprong wel een meter omhoog”, beschrijft hij als hij zijn hand op ongeveer een meter hoogte houdt.

Het is bijna te veel om op te noemen, wat is gekomen en soms ook weer is gegaan in hun leven bij Hasselts Fanfare. De taptoe passeert de revue, de oprichting van de majorettes onder Joops voorzitterschap en het seniorenorkest Fair van Fanfare en Irene. Ook belangrijk voor beiden is het ontstaan van de -inmiddels traditionele- Passie- en Paaszang in de Grote Kerk geïnspireerd door Dominee Van Herk. Beide houden ook van koralen (kerkliederen) en waren het eens met de predikant dat er meer muzikale aandacht mocht zijn voor de lijdenstijd in de kerk.

Op de schouw van de familie Schuring staat een mooi beeldje van een bugelspeler. Joop ontving het vorige week ter ere van zijn jubileum. De waardering vanuit de vereniging is groot voor beide heren.“Als Joop nu niet meer bij de muziek was geweest, dan was ik misschien nu al gestopt. Ik wist eerder niet dat je zo lang kon doorgaan als fanfaremuzikant”, aldus Frederiks. Schuring oefent alweer volop en gaat proberen weer aan te sluiten bij het seniorenorkest. Frederiks besluit: “Ik hoop toch zo dat hij weer komt spelen bij ons.”