Dolgor bloeit op en deelt haar schildertalent

Dolgor Seine-Dugarova (51) beschrijft het als een magisch moment. “Ik liep met mijn zoon Arjan door het Eiland en zag het winkeltje van Gerda Boelhouwer. Ik schreef mij in voor een schildercursus en had besloten: ik wil schilderen.” Het was eind 2009 en Dolgor klom op dat moment langzaam uit een diep dal van verlies en depressie. Het schilderen gaf haar nieuwe levenslust en een doel om voor te gaan. Ze bleek een talent en deelt nu zelf uit met cursussen. In haar woning-atelier aan de Prinsenstraat straalt ze nu: “dit is de beste plek van de wereld voor mij.”

Dolgor beschrijft zichzelf aanvankelijk als een zondagskind. “Ik had heel interessante kinderjaren. Ik groeide op in Tsjita, Oost-Siberië als dochter van een docent en een militair ingenieur.” Ze verhuisde veel en woonde ook in Mongolië waar ze op school zat met kinderen uit allerlei landen. Ze leerde Engels, Russisch en Chinees en werd taaldocent Russisch en Engels. “Als kind zei ik, dromerig als ik altijd was, dat ik een kunstenaar zou worden.” Vrouwelijke rolmodellen in communistisch Rusland ontbraken echter, waardoor ze die droom parkeerde.

Ook haar loopbaan als docent bleek van korte duur. Ze trouwde op haar 23^e en kreeg kort achter elkaar vier kinderen. “Ik koos er toen wel bewust voor om huisvrouw te zijn om veel tijd met mijn man en kinderen door te brengen.” De rust en harmonie in haar leven werden verstoord met het overlijden van haar jongste zoon en haar moeder. Daarop volgde een scheiding en besloot ze dat het beter was Rusland te verlaten. Vrienden van Dolgor woonden in Doetinchem, waardoor zij in met hulp van haar vader in Nederland terecht kwam. Zijzelf vond een woning in Arnhem. “Op een dag liep ik daar op straat en hoorde ineens mensen Mongools praten met elkaar, en dat verstond ik. Die mensen woonden hier toen in het asielzoekerscentrum in Hasselt, en ik besloot hen al gauw daarna op te zoeken.” Met hen zat ze op een avond in Café De Ruyter (de huidige Compagnie) waar ze Jan Seine leerde kennen waarmee ze een relatie kreeg.

“Toen kwam het moment dat mijn visum niet verlengd werd, en ik op het punt stond terug te keren naar Rusland. Maar Jan en ik besloten te trouwen, ook al was dat eerst niet ons plan.” Toch moest ze eerst terug naar haar vaderland voor de papierwinkel in gang werd gezet en zij mocht terugkeren en te trouwen. In 2003 werd hun zoon Arjan geboren. Helaas heeft hij zijn vader nooit leren kennen. Arjan was acht maanden oud, toen vader Jan overleed aan de gevolgen van kanker.

Ondertussen verbeterde het contact met haar ex-man in Siberië en kwamen in samenspraak haar oudste kinderen bij haar wonen in Hasselt. Maar toen ook haar vader met onduidelijke oorzaak overleed van Dolgor, juist op de terugreis van een bezoek uit Nederland, werd het Dolgor te veel. “Ik kwam in een soort shock en werd daarna zwaar depressief. Ik zag de zin van dit leven niet meer in.”

Die donkere tijd duurde jaren voort, terwijl ze wel drie kinderen moest opvoeden. Ze zocht hulp en kon veel praten met een maatschappelijk werker uit de buurt. “Maar ook de levenslessen die ik van mijn boeddhistische opa had meegekregen, kwamen naar boven.” Meditatie, met veel stille tijd hielpen haar geleidelijk steeds meer van kleine dingen te genieten. “Zo’n lekker kopje koffie als nu, of warm water dat over mijn gezicht stroomt.”

Dolgor kwam op het moment dat ze opening zag om wat te ondernemen. Het bleek het schilderen. “Begin 2010 begon ik aan de cursus acryl verven.” Wat ze daar van Gerda Boelhouwer leerde, zette haar in vuur en vlam voor het schilderwerk. “Als ik thuis kwam van de cursus kon ik niet wachten om de penseel weer te pakken. Ik moest schilderen, elke dag. Ik had weer een doel gekregen. Ik zat weer vol energie en het voelde als een cadeautje van God”, zegt ze nog steeds stralend. “Bij Gerda leerde ik de basis, van het mengen van kleuren tot compositie en veel meer.”

Nu zeven jaar verder heeft ze dat plezier nog volop. Haar woonkamer hangt vol met schilderwerk in uiteenlopende stijlen en fases van haar ontwikkeling. “Ik ben nu tevreden en voel me comfortabel hier in dit huis, in Hasselt.” Inmiddels heeft Dolgor al een paar keer werk geëxposeerd en kwam ze tot het punt dat de docent in haar weer tot leven kwam. Gerda Boelhouwer verliet Hasselt en vertrok naar Zweden. Cursisten die van Gerda de basis leerde volgen nu vervolgcursussen bij Dolgor. Naast het lesgeven geniet zij ook van het samenwerken met cursisten en het delen van elkaars leven.

Op dit moment geeft zij voor het tweede jaar cursussen en overweegt nu de stap om volledig professioneel verder te gaan met lessen en eigen schilderwerk. De nabestaandenuitkering die zij nu nog heeft moet zij opzeggen voor zij een eigen bedrijf kan starten. “Over vijf jaar ga ik het sowieso doen, want dan stopt die uitkering. Maar misschien waag ik wel eerder de sprong in het diepe.”

Voor haar werk, cursussen of contact kijk op www.dolgor.nl (momenteel nog even offline) of bel met 06 553 860 16